Verscholen achter de waarheid
Er is enkel de werkelijkheid
Waarin ik mijn eigen perspectief verlies
Een druilerige zondag. Ik werk wat aan mijn boek. Aanbeland bij het hoofdstuk ‘Eenzaamheid’. Een hoofdstuk wat ik lang heb uitgesteld om te gaan schrijven.
De woorden verschijnen op mijn beeldscherm: ‘Wat doe je zoal overdag, verveel je je dan niet? Ik moet er niet aan denken om hele dagen thuis te zitten, ik zou gek worden’, zeggen ze. Nee, ik moet er ook niet aan denken maar ik heb geen keuze. De eerste jaren werd ik er ook gek van. Ik heb soms van frustratie letterlijk met mijn hoofd tegen de muur gebonkt. Eenzaamheid is onmenselijk en ondragelijk.
Gedachten buitelen over elkaar heen. Vraagstukken, querytjes, over normen en waarden, over vriendschappen, over samen zijn en je toch alleen voelen. Misschien moet ik dit hoofdstuk op een zonnigere dag schrijven. Een dag dat mijn wereld achter glas wat lichter is.
