Op mijn wc hangt zo’n kalender. Niet een die er elk jaar hangt, nee, ik koop elk jaar een jaarkalender waar één maand per pagina opstaat. Zo kan ik elk jaar de verjaardagen overschrijven zonder dat ik jaar op jaar mensen tegenkom die inmiddels uit mijn leven zijn verdwenen maar waar ik ook elk nieuw jaar mensen kan toevoegen die in mijn leven zijn gekomen. Dan bedoel ik niet mijn digitale leven. Maar het èchte leven.
Deze kalender heeft nog een doel. Aan het eind van elke dag, voordat ik ga slapen, pak ik een pen en zet ik een groot kruis door het blokje van de dag en zeg tegen mezelf: ‘Weer een dag voorbij. Morgen weer een nieuwe dag.’ Ik kan mezelf wel honderd keer per dag afvragen welke dag en of datum het is. Een mens, dus ik ook, moet toch een paar keer per dag naar de plee dus heb ik automatisch een herinnering zonder een digitaal instrument te hoeven gebruiken. Breintraining.
Mijn kalender van 2019 is voorzien van spreukjes en iets van wat voor een tip moet doorgaan? Geen idee. Ik kocht hem alleen omdat hij er handig uitzag, de rest is bijzaak. Deze maand staat er iets over uit je comfortzone komen. Ik zit al 15 dagen tegen deze tekst aan te loeren en bedacht me: ‘Welke comfortzone?’
Sinds, mijn God, sinds wanneer eigenlijk, heb ik geen comfortzone meer. Nauwelijks gaan nog dingen op de automatische piloot (zie tekst kalender). Een andere supermarkt is te ver weg, die van mij zit op 200 meter lopen dus waarom zou ik dát willen veranderen? Ik hoef niet naar werk te rijden en stel dat ik een andere route zou nemen waar dan ook naar toe dan kom ik waarschijnlijk in Groningen uit als ik naar Maastricht had gemoeten.
Toch zet het me aan het denken. Door de Q koorts zit ik wel in een patroon. Ik zou het geen comfortzone willen noemen want ik vind het verre van comfortabel. Zou ik uit dat patroon kunnen stappen zonder dat het direct gevolgen heeft voor mijn lijf? Eens iets anders doen dan anders? Ik zou bijvoorbeeld wel eens een week alleen op vakantie willen. Leuke locatie gezien, twee uur rijden (4 uur met OV) dus laat maar zitten. Ik zou ook graag weer een avond dansen. Ik hoef niemand uit te leggen wat dat voor gevolgen heeft 
. Soms ga ik een rondje lopen. Letterlijk een rondje. Soms ga ik linksom, dan rechtsom. Dit geeft geen voldoening overigens.
Elke keer als ik denk weer een soort van comfortzone te hebben opgebouwd dan Q’t er wel weer wat. Eigenlijk stappen wij chronisch zieke continue uit onze Qomfortzone.