Q koorts awareness - Deverra Jansen

OmgeQeerde wereld deel 2

Geplaatst op 15 mei 2020door Deverra Jansen

Foto door lehandross via Pexels

Hoe corona uitgroeide van ‘het is maar een griepje’ naar een erkende longziekte. In een paar maanden tijd. Twee om precies te zijn. En dat erachteraan komt: “Maar we hebben geleerd van de Q-koorts.”

Wie heeft wat precies geleerd? Dat wil ik heel graag weten. En wederom…waar op de kaart staat Q-koorts. Q-koorts valt nergens onder, niet onder reuma, longziekten, kanker, neurologie, nee, nergens onder. Niks. Oh jawel…hoe kon ik het vergeten. We hebben een soort van vermoeidheidsdingetje. Ga maar wat bewegen en naar de psycholeug ( zoals ‘Ari’ het noemt) en dan komt het allemaal goed.

Maar het komt niet goed. En het wordt steeds erger. Ik zou eigenlijk willen zeggen: “Waarom leert de Q-koorts niet van corona?” Met gemak, lachend zelfs, passen we bij het longfonds, neurologie, reuma…jullie hebben hier vast nog wel wat aanvullingen op.

De Q staat voor raadselachtig. En dat is het. Het doet zijn naam eer aan. Het is weer de omgekeerde wereld.

‘Och arme Q-koorts patiënten, ja, jeetje, we hebben het bij jullie niet zo handig aangepakt (bedoel je daarmee dat je iets erkent?) maar bedankt. Niet dat we verder iets mèt jullie doen, nee, we kijken naar jullie als naar aapjes in de dierentuin. Nee, we kunnen niks voor jullie doen. Wat zeggen jullie? Hebben jullie ook veel luchtweginfecties? Longontstekingen? Bedankt voor de informatie, dan kunnen we daarvan leren en het nu voor onze corona patiënten in ieder geval beter doen.’

Persoonlijk hoop ik dat deze mensen inderdaad de allerbeste begeleiding krijgen naar herstel. Want ja lieve mensen. Herstel is een toverwoord. Maar weet dat als je net als ons, over vijf, tien of twaalf of nog meer jaar niet hersteld bent…het ligt niet aan jou.

Q-columns

Chronische Q

Geplaatst op 5 september 2019door Deverra Jansen

Ik heb een belafspraak met Ronald Arts, 49 uit Oss. Ik wil meer weten over Chronische Q koorts. Ik had voor de zekerheid wat vragen opgeschreven voor als het gesprek stil zou vallen. Als we elkaar aan de telefoon hebben is het even onwennig. Ik begin maar met uit te leggen dat ik een boek aan het schrijven ben en meer wil weten over Chronisch Q koorts. Ronald heeft geen vragen nodig en begint gelijk te vertellen. To the point, daar hou ik van.

‘In 2007 was ik vrijwilliger op de dierenambulance. Op een dag kregen we een melding dat we dode katten op moesten halen. Achteraf was dat op vijftig meter van dé boerderij in Herpen waar toen de Q koorts uitbraak was. Ik werd snel ziek, ik lag ruim veertien dagen ziek op bed. Ik had mijn ziekenfonds niet betaald dus ik kon niet naar de dokter.

Lichamelijk ging ik daarna steeds meer achteruit. Eind 2009 was al mijn kracht afgenomen. Ik wist op dat moment nog niet dat ik Q koorts had. In 2010 kreeg ik last van mijn buik. Ik kreeg onderzoeken omdat ze aan prostaatkanker dachten. Ze onderzochten niet verder en dat zeiden ze ook gewoon.

Juli 2010 ging ik kruipend door het huis. Toen hebben we de ambulance gebeld en bleek mijn buikaorta op springen te staan. Tijdens de operatie is er bloed afgenomen want ik had toen inmiddels wel het vermoeden dat het misschien iets met Q koorts te maken kon hebben. Zo bleek dus dat ik Chronische Q-koorts heb. Sindsdien is mijn leven een hel.’

Het is even stil aan beide kanten van de telefoon. Ik merk dat hij even op adem moet komen. Dan verteld Ronald verder.

‘Eerst moest ik om de drie maanden op controle maar daar ben ik zelf mee gestopt. Ik kreeg steeds hetzelfde te horen: ‘Ja, u heeft nog de bacterie in uw bloed.’ Op een gegeven moment wist ik het wel. Chronisch Q koorts gaat niet weg. Ik vond het verspeelde tijd en moeite. Elke keer de rit naar het ziekenhuis, alleen dat al was veel te vermoeiend. En om dan steeds hetzelfde te horen daar had ik geen behoefte aan. Na de operatie kreeg ik zware antibiotica. Daar ben ik ook mee gestopt. Ik voel me hetzelfde mèt als zonder pillen. En aan antibiotica raakt je lichaam gewent dus volgens mij heeft het geen enkele zin.’

We moeten beide lachen. Ik herken het. Het eindeloze op en neer rijden naar het ziekenhuis. Dat je op den duur, een ander zou het nuchterheid noemen, maar dat is het niet, een soort van achteloos schouder ophalen krijgt. Beseft dat je er zelf mee moet leven, zo goed en zo kwaad als het lukt. Terwijl Ronald verteld voel ik dat dit altijd weer de gemeenschappelijke deler is, los van de ziekte. Met weinig woorden elkaar begrijpen. Je hoeft de ander niks uit te leggen. Ik vraag Ronald naar zijn klachten.

‘Bij Chronische Q koorts ligt de bacterie stil of hij wordt actief. Als de bacterie stil ligt heb ik pijn in mijn kuiten, voeten en een zwaar gevoel. Ik lig vaak met mijn benen in de lucht alsof het bloed terug moet lopen. Sokken en schoenen aan is pijnlijk, ik loop altijd op slippers. Ik heb veel last van nachtzweten en dat is geen gewoon zweten hè! Mijn hart gaat vaak tekeer zonder reden. Mijn geheugen wordt door de jaren heen ook slechter. Ik breng veel tijd door op de bank. Werken kan ik niet meer. Ik lig veel. Als de vermoeidheid toeslaat dan weet ik dat de bacterie weer actief is.

Sinds 2017 zit ik in een scootmobiel. Ik kan nog wel lopen maar hele kleine stukjes. Ik heb namelijk ook een dwarsleasie gehad. Ze weten niet of dat aan Q koorts verbonden is. In mijn nek kreeg een zenuw geen zuurstof meer. Vier weken lag ik in het ziekenhuis, ik kon niet meer lopen. De ontlasting en urine werkte ook niet. Toen heb ik een revalidatietraject in Den Bosch gehad.’

Wederom ben ik stil. Ik wil vertellen over mijn hernia’s en het vermoeden dat er een verband is met Q koorts maar het gaat nu niet over mij. Ik stel Ronald de vraag die ik moeilijk durf te stellen: ‘Hoe ga je om met het feit dat je aan Chronische Q koorts kan overlijden?’

‘Ik hou er rekening mee dat ik aan Chronische Q koorts kan overlijden maar het ergste vind ik dat mensen mij niet begrijpen. Als iemand vraagt wanneer ik jarig ben zeg ik: ‘32 juli.’ Als ze dan niet reageren weet ik dat ik ze verder niks over Q koorts hoef te vertellen. Als ze niet snappen dat 32 juli niet bestaat dan snappen ze Q koorts al helemaal niet.’

We zwijgen en daarna schiet ik in de lach. ‘Die moet ik onthouden!’, gier ik uit. ‘Wat mis jij het meeste van alles? ‘, vervolg ik het gesprek. We zijn bijna een uur aan het praten en ik merk dat de energie bij beide afneemt.

‘Het wandelen met de honden is een van de dingen die ik het meeste mis. En dat ik nooit iets leuks met mijn kind heb kunnen doen zoals naar een pretpark of de dierentuin. Mijn kind is nu 18 maar toen ik ziek werd was hij pas 6. Als ik weg ga denk ik altijd: “Wanneer krijg ik weer een aanval.” Je bent altijd bang dat er iets kan gebeuren. Ik neem het nu maar zoals het komt.’

Ik heb wel eens met andere Q koorts patiënten contact gehad. Iedereen heeft dezelfde klachten. Toch vind ik dat mensen met QVS meer last lijken te hebben dan mensen met Chronische Q koorts. Als bij mij de bacterie stil ligt dan gaat het wel maar mensen met QVS hebben elke dag klachten. Het verschil is dat als bij mij de bacterie actief wordt dan is het gelijk heel heftig maar eigenlijk hebben we allemaal hetzelfde.’

Ik beaam wat hij zegt. Ik vertel hem dat ik daarom ook altijd praat over Q koorts patiënten.

‘Ik heb ook wel gekke dingen meegemaakt, verteld hij verder. Ooit lag ik in het ziekenhuis. Ik was bij de Q koorts specialist maar ineens stond iedereen als maanmannetjes naast het bed. Dat ging heel de nacht door, allemaal doktoren in van die maanpakjes. Alsof ik besmettelijk was. Ik vond het wel grappig om te zien hoe ze als maanmannetjes rondliepen. En dat waren dan de artsen die gespecialiseerd waren in Q koorts. Die zouden toch beter moeten weten. Ronald lacht om zijn eigen verhaal maar tegelijkertijd dringt het verdriet in zijn stem diep door.

Door de Q koorts ben ik ook in de schulden terecht gekomen. Nu wil de schuldhulpverlening dat ik de tegemoetkoming aanvraag om mijn schulden af te lossen. Dat doe ik dus echt niet. Als ik dat geld aanvraag is het voor mij. Maar de schade die ik heb kunnen ze nooit betalen. Die tegemoetkoming is een lachertje.’

Vol ongeloof hoor ik het laatste aan. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Dit, precies dit bedoel ik nou, dít is de rede dat ik dit boek schrijf. De wereld achter chronisch ziek zijn is meer dan een diagnose. Ik ga het gesprek afronden en vraag Ronald of hij nog iets kwijt wil.

‘Het enige wat ik wil is dat na mijn dood mijn lichaam ter beschikking wordt gesteld aan de wetenschap. Speciaal voor de Q koorts. Misschien dat ze dan eens onderzoek kunnen doen.’

Q-columns

TriQQer

Geplaatst op 13 juni 2018door Deverra Jansen

Vereeuwigd:

Ben je ernstig, chronisch of levensbedreigend ziek (geweest). Heeft jouw ziekte gemaakt dat je anders in het leven staat en wil je je verhaal en levenslessen delen als steun en inspiratie voor anderen?

Als emoties te heftig worden schakelt mijn brein zich uit. Dat gaat bij mij vanzelf en heb ik mijn hele leven al. Ik ga op slot en pas dagen later kan ik soms de sleutel vinden.

Vorige week had ik een afspraak. We zouden met zijn drieën (de personen en hun relationele rol tot mij laat ik hier buiten beschouwing) naar Utrecht gaan om daar de expositie van Vereeuwigd te bezoeken in de Domkerk. Mijn foto hangt hier, samen met ruim dertig anderen.

Zo’n dagje weg is een uitputtingsslag. Niet iets waar ik bijzonder veel plezier aan beleef. De treinreis van ruim een uur (die airco in de trein!), het bezoeken van de expositie, wandelen in Utrecht en een treinreis terug is vragen om problemen. Maar het had een doel. Ik hoopte dat het zou uitnodigen tot een gesprek. Een gesprek over Q koorts. Ik hoopte dat het zou leiden tot begrip, erkenning en nieuwe ruimte in het bestaande contact. Helaas werd het lijden in plaats van leiden. Het gesprek over Q koorts kwam er, alleen anders dan ik had verwacht.

Bij de expositie aangekomen liet ik ze hun eigen weg gaan. Zelf liep ik met mijn fotocamera vooruit. Tenslotte heb ik de expositie al gezien en ik wilde ze een eigen beleving geven zonder mijn ongevraagde commentaar.

Foto: ©Deverra Jansen Fotografie
Foto Roy Schouten: ©http://www.riannenoordegraaf.nl/

Ik zag de foto van Roy en Gabrielle, twee mensen die ik kort ontmoet heb tijdens het inspreken van ons verhaal. Ik zocht mijzelf. En daar hing ik. In de kerk. In een nisje tegenover een muurbeeld van mensen zonder gezicht. De symboliek trof me recht in het hart. Met Vereeuwigd heb ik Q koorts een gezicht willen gegeven, een verhaal. Het is maar één verhaal van de velen. Er zijn nog zoveel ‘gezichtsloze’ Q koorts patiënten. Ik huilde daar in dat nisje stille tranen.

Ik ben een gevoelig mens. Sommige hebben daar een label voor uitgevonden: HSP. Hoog sensitief persoon. Whatever om het even, deze HSP voelde haarfijn aan dat mijn bezoek met enige twijfel rondschuifelde. Ik wees ze nog op de audiotour maar de respons was minimaal. Mijn keel kneep zich steeds meer samen, mijn spieren verstrakte en ik ging gesloten deuren fotograferen. Als ik emoties ervaar die mijn pet te boven gaan of die ik niet kan plaatsen ga ik over in een soort intuïtie die alleen vooruit gaat op een diep instinct. Vechten, vluchten of bevriezen kon ik op dat moment niet. Alles ging op slot.

Wat ik voelde bleek een soort van waarheid te worden.

“Dat jij dááraan hebt meegedaan? Dit zijn allemaal ernstig zieke mensen en hebben geen vooruitzicht, voor hun is het uitzichtloos.”

“Ik denk dat dat komt omdat je niet weet wat Q koorts inhoudt. Aan Q koorts (zowel chronische Q koorts als aan QVS) overlijden mensen. Voor ons is het ook uitzichtloos. In ziekte kan je geen onderscheid maken. Daar zijn geen gradaties in”, antwoordde mijn stem.”

“Ja maar jij leeft toch nog? Bij anderen staan ook mooie levensspreuken maar bij jou niet. Waarom worden deze mensen ziek? Hebben ze iets verkeerd gedaan?”

note: bij mijn foto staat wel degelijk een spreuk ‘Amor Fati’ maar wellicht durfde ze de betekenis ‘omarm je lot’ niet te vragen.

Mijn stem kon niks meer zeggen. Ik verlamde. Bijna letterlijk. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd, armen, rug en benen trekken. Ik werd ijskoud. Ik hoorde daar dus niet volgens hen. Ik ben niet ziek genoeg volgens hen. Ik had ze nog zo het doel van het project Vereeuwigd uitgelegd. Gezegd dat het niet uitmaakt welke ziekte je hebt. Er is geen ziekte erger of minder erg. Ze zeggen wel eens dat je iets je ergste vijand niet gunt maar ik voelde dat ik dat punt voorbij ging en dacht: Karma.

Een nood whatsappje aan een mede QVS patiënte die op dat moment als door God gegeven stand-by leek te staan en voor een moment mijn buddy was. Zij kon mij weer uit mijn verlamming trekken. Ze schreef:(…) wat dom om zo te oordelen. Dan ben je pas echt beperkt in je leven en dat zonder dat je doodziek bent.

Een paar dagen later bereikte ons allemaal het bericht dat Hans Voets is overleden aan de gevolgen van Q koorts.

(Hans had er zeer waarschijnlijk encefalitis bij. Dat de bacterie zich daar ook genesteld heeft. Op een onbehandelbare plaats. Hij heeft zijn hersenen voor onderzoek aangeboden aan de Nederlandse Hersenbank, maar die wezen zijn aanbod af omdat daar nog geen onderzoek naar gestart is)

Hans Voets †

Q-columns

Het kleine witte meisje

Geplaatst op 13 april 2018door Deverra Jansen

su·per (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)

1 bijzonder goed; = geweldig: supervrouw

2 Emma; het kleine witte meisje

vrouw (de; v; meervoud: vrouwen)

1 mens van het vrouwelijk geslacht

2 mama van Emma

supervrouw (de; v ; meervoud: supervrouwen)

1 Emma

2 mama van Emma

3 mama; moeder

Haar wangen blozen niet meer zoals vier jaar geleden. Alleen nog bij hoge koorts of op dagen dat haar lichaam de eigen temperatuur niet onder controle kan houden, wanneer infecties en ontstekingen als een najaarsstorm door haar kleine lijf razen. “Nu ziet ze meestal witjes”, schrijft haar moeder. “Ons kleine witte meisje”, is het onderschrift bij een foto. Desondanks heeft Emma veel kleur in haar karakter. Haar ogen staan wijs. Veel te wijs. “Ze is een oude ziel in een jong lichaam, ze is zo wijs voor haar leeftijd”, verteld haar moeder aan mij. “Wij leren zoveel van haar. Ze ziet eruit als een zevenjarig meisje maar is veel ouder en wijzer.”

Emma is 7 jaar en Emma is ziek. Chronisch ziek, ongeneeslijk ziek. Emma heeft QVS[1]. Het Q koorts Vermoeidheid Syndroom. Het probleem is dat Emma niet ‘gewoon moe’ is maar een gebrek aan energie heeft.

Emma werd in 2014 ziek, ze was toen drie jaar oud, het leek op een langdurige griep, alleen bleef deze griep aanhouden en ging niet over. Na een paar verschillende diagnoses kregen we een jaar later te horen dat Emma QVS heeft.

Emma weet niet meer hoe het voelt om gezond te zijn. Ze is vergeten hoe het voelt om geen pijn in haar benen te hebben, krampende, eeuwig zeurende pijn die voor een volwassene al bijna niet te dragen is. Behalve op die zeldzame dagen dat ze even kan rennen en gewoon kind kan zijn. Ze is keihard getroffen door een bacterie maar hoe agressief deze in haar lijf huist, ze vecht terug.

Ik heb Emma leren kennen via haar moeder. Ik schreef een blog over het project Vereeuwigd Deverra Jansen en hoe het is om daaraan deel te nemen. De moeder van Emma reageerde met de opmerking: “Dit geeft ons hoop, hoop, hoop.” Al snel ontstond er een gesprek over Emma, voelde we er- en herkenning waarin ik direct merkte dat dit zou uitmonden in een bijzonder contact. Een bacterie die dodelijk is geweest, een bacterie die mensen ernstig ziek maakt en nu zijn we door dezelfde bacterie met elkaar verbonden. Een onzichtbaar lijntje door tijd en ruimte.

Emma is hard op weg om een supervrouw te worden. Maar dat wil ze niet. Ze wil dierenarts worden want, zo is haar overtuiging, kan ze alle dieren beter maken, zodat er geen mensen meer ziek kunnen worden. Emma is een meisje met dromen, dromen voor de toekomst.

Ze is een sociaal, gevoelig en lief meisje dat altijd positief is. Zij is degene die met haar woorden:”Het komt wel goed hoor mama”, ons door alle moeilijke tijden heeft geholpen.

Door haar ziekte zien wij een heel sterk meisje tevoorschijn komen. Emma haar allergrootste wens was paardrijden, waar wij moeite mee hadden omdat het haar extra zou belasten. Toch hebben we haar wens uit laten komen en mocht ze op paardrijles. Ze gaat nu één keer in de week, en heeft dan twee dagen( het weekend) nodig om bij te komen. Ze heeft dit ervoor over en geniet enorm van haar momenten met de paarden.

Ze geniet van een goede dag en wil dan graag naar buiten. En van de slechte dagen maakt ze er het beste van door te lezen over natuur, dieren en paarden. Ze kijkt dan graag naar buiten naar de vogels en dieren. Emma is ook niet bang voor geiten en schapen, en zegt dat deze dieren er niks aan kunnen doen dat ze ziek is geworden, maar de mensen wel.

Ze is een meisje wat heel erg goed weet wat ze wil en zal al haar dromen najagen en wij gaan haar hierbij helpen. Een meisje wat altijd buiten speelde, in bomen klom en heerlijk kon genieten van de dieren en de natuur.

Op school vind Emma het moeilijk om tegen de juffrouw te vertellen dat ze pijn heeft of moe is. Nu hebben we dat opgelost door haar drie duploblokken te geven, een rode, een blauwe en een groene. Rood is heel veel pijn, moe en teveel prikkels, blauw is pijn, moe en een beetje geprikkeld, en groen is pijn en prikkelvrij. Meestal staat het blauwe blokje voor haar op de tafel. Emma leert zo haar grenzen aan te geven.

Emma gaat halve dagen naar school, en is een geliefd meisje in de klas. Ze heeft één allerbeste vriendin, die haar begrijpt. Haar vriendin Jamie, begrijpt Emma als ze pijn heeft of moe is. Ze helpt Emma en zoekt dan samen met haar naar een moment om rust in te lassen. Emma kan bij Jamie ook haarzelf zijn en zeggen dat het niet meer gaat. Een bijzonder vriendschap die alle moeilijke momenten doorstaat.

We weten dat ze pijn heeft in haar benen. We vragen aan haar de pijn een nummer te geven van één tot tien. Ze start bijna elke dag met een vijf en half. Dit loopt vaak op tot acht of negen. Emma is een meisje dat nooit klaagt. Ze was als gezonde, blozende peuter heel actief en was altijd buiten, had energie voor tien. Nu ligt ze halve dagen op de bank en ziet erg wit en kan maar halve dagen naar school.

We leren van Emma zoveel: Geniet van de kleine dingen!

Emma van der Pluijm

Als grote dingen een opstakel worden leer je weer genieten van de kleine dingen!

Ik ben Angela en zal het verhaal vertellen van onze dochter Emma, zij heeft het Q-koorts vermoeidheidssyndroom. Ze heeft deze ziekte al vier jaar. Ze was voorheen een blozend gezond meisje wat opgroeide in een buitengebied. Tot ze ziek werd, heel ziek. We wisten niet wat ze had en na verschillende verkeerde diagnoses kregen we te horen dat Emma de Q-koorts had gehad en daaraan QVS had overgehouden. ze is beperkt in haar dagelijks leven kan maar halve dagen naar school, en ligt daarna een paar uur te rusten. Ze heeft elke dag pijn, maar klaagt zelden of nooit. Ze is vatbaar voor vele ziektes en een griep kan bij haar weken duren. Maar ondanks alles wat ze heeft meegemaakt laat zij dagelijks zien dat het leven mooi is. Het zijn de kleine dingen die ons weer laten lachen. Emma heeft haar dromen ze wil dierenarts worden, wat in onze ogen wrang is want ze is door dieren ziek geworden. Maar Emma zegt tegen ons als ik alle dieren beter maakt worden andere mensen niet meer ziek. Ze probeert zoveel mogelijk te genieten van haar tijd op school, en het spelen met haar vriendinnen. Ze leert andere tevreden te zijn met kleine dingen. Ze laat elke dag zien dat het leven mooi is.

Omdat Emma meedoet aan Vereeuwigd mag ik haar gaan portretteren. Deze kleine supervrouw, het kleine witte meisje. Ik ben alleen maar de pen waarmee haar verhaal geschreven wordt en de ogen die haar ziekte een beeld geven. Een compleet verhaal wordt verteld. Een verhaal over kracht, doorzettingsvermogen, een verhaal over de toekomst want onze kinderen zijn de toekomst. Over kleine en grote vechters, over positiviteit. Ik mag haar ogen zijn door de cameralens en haar woorden geven door de letters op mijn toetsenbord te vormen tot woorden.

Woorden als supervrouw.

[1] QVS is een chronische, tot nu toe ongeneeselijke ziekte veroorzaakt door de Q koorts bacterie. Q-koorts is een infectieziekte die van dieren op mensen kan overgaan (zoönose). In Nederland zijn vooral besmette melkgeiten en melkschapen de bron voor mensen. Q-koorts is niet van mens op mens overdraagbaar. Tussen 2007-2011 was er een Q-koortsepidemie in Nederland. Bron: www.RIVM.nl

Q-columns

LQL

Geplaatst op 31 maart 2018door Deverra Jansen

Er waart een nieuw virus rond. Deze wordt net zo snel overgedragen als de Q koorts en je hebt er ook weinig nodig om geïnfecteerd te raken. Hoe het nieuwe virus heet is nog onduidelijk en het verspreidingsgebied is nog niet heel groot maar enkele benamingen zijn: Humor, grappig, lachen is gezond, relativeren, afleiding, positiviteit.

De Q koorts wetenschappers, patiënten genaamd, zijn er nog niet over uit wat de daadwerkelijke benaming gaat worden daar ze nog in de testfase zijn. Het virus hoeft ook niet bestreden te worden want deze zal net als een goede griep vanzelf over gaan, in tegenstelling tot de bacteriële Q koorts. Men hoeft, ook als niet Q koorts patiënten oftewel gezonde mens, niet bang te zijn voor besmetting. U mag allen mee lachen.

Ondanks het verdriet, de pijn, het delen met elkaar in lief en leed lijkt het wel alsof we met zijn allen, en dan spreek ik over de Facebook groep Q-koorts Inside even moeten ontladen en afreageren en welk middel is daar beter voor dan humor. Een tijd geleden schreef ik al een blog over een koor genaamd “Qoorieus” die als leus op hun site heeft staan: “Ook de Q-koorts gekregen? Lid worden van Vocal Group Qoorieus?”, waar ik vreselijk hard om heb moeten lachen. Uiteraard kennen we ook allemaal de kreet: Q is good for you van QMusic waarbij nu op de site staat: “You make us Q.”

De eindconferentie van Q Support is geweest, er is veel nieuwe aandacht voor CVS/ME en de aangeboden behandelmethode CGT (Cognitieve Gedrags Therapie) wat veel emotie’s losmaakt.

En nu waart de Q humor rond. Wrang, maar zo lekker om even de draak te steken en met elkaar te kunnen lachen. Daar Qknapt een mens van op!