Mij raakt het ook. Vooral de opschudding die het veroorzaakt onder mede patiënten. De boosheid, het gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt, nieuwe doofpotaffaires, de manier waarop de media schrijft en de citaten van de wethouder aldaar.
Q koorts is een politieke bacterie en in al die strijd en geweld vraag ik mij af: “Hoe gaat het met deze mensen? Hebben ze steun? Begeleiding? Hebben ze vragen? Hoe voelen ze zich vandaag de dag? Weten ze waar ze terecht kunnen, dat er plekken zijn waar ze heel serieus genomen worden?”
Nu een paar dagen verder is de media stil. Lijken de eerste gemoederen een beetje bedaard. Voor het betreffende gezin veranderd er niks. Zij hebben Q koorts. Of ik er over blog, of we ons met zijn alleen druk maken, de media aanvallen, de wethouder verwensingen doen, wat heeft het gezin daaraan?
Ik hoop dat zij er goed doorheen komen. Ik hoop dat ze geen jarenlange weg af te leggen hebben. Ik hoop dat er niet meer mensen in deze regio besmet zijn geraakt.
Ik hoop dat zij weten dat zij niet alleen staan en dat er een groep mede patiënten is die hen kan dragen indien ze daar behoefte aan hebben.