Ik merk de laatste tijd ook dat ik moeite heb om uit te leggen wat Q koorts is. Laat ik het anders stellen: Ik kan redelijk goed uitleggen wat Q koorts is maar niet wat dat voor gevolgen heeft op grote en schijnbaar kleine dingen in het dagelijks leven. Er zijn periodes waarin ik te “moe” ben om het te benoemen vooral in nieuwe situaties. Situaties waarin er hulp wordt geboden maar het effect tegenovergesteld is aan het doel.
Ik heb nu een twee maanden hulp. De eerste keer dat er iemand kwam was ik verrast. Er kwam een vrij jonge vrouw binnen en in eerste instantie schrik ik dan wat terug alleen deze was een bijzondere. Ze snapte gelijk dat het niet zo interessant is wat ik precies mankeer maar wel wat de gevolgen zijn. Sterk staaltje begrip. Als ze binnenkwam zag ze gelijk hoe ik mij voelde en kon daar ook heel goed op anticiperen. “Ga jij maar lekker liggen vandaag, ik red me wel.” Dan keek ze eens om het hoekje om te zien of ik nog in het land der levende was en deed gewoon haar werk. Op zo’n moment maakt het niet eens uit of iemand goed schoonmaakt. Dan begrijp je gewoon precies hoe het werkt.
Maar…op een dag belde ze op. “Ik ben ontslagen want ze zeggen dat er mensen hebben geklaagd waaronder jij.” Daarop heb ik een pittig mailtje gestuurd naar de betreffende thuiszorg organisatie om even verhaal te halen want ik word niet graag weggezet als leugenaar. Als vervanger kwam A. Laat ik het erop houden dat diegene nooit moe gaat worden van werken. Toen kwam M. 20 Jaar, wist mij vrij snel te vertellen en ik citeer:…”Toen ik je voor het eerst zag snapte ik niet dat jij thuiszorg nodig hebt want je zie niks aan jou”… Haar schoonmaak kwaliteiten waren dusdanig dat als ze weg was ik meer werk te doen had dan voordat ze kwam. En gisteren kwam S. De vierde in twee maanden.
S. Ik kan over S. al een apart blog schrijven. Laat ik proberen het kort te houden. Ze komt er niet meer in. Haar bezoek en wat er gebeurde heeft alle verstopte Q koorts bacteriën op scherp gezet. Mijn innerlijke geit is compleet van slag met alle gevolgen van dien.
Het gevolg is dat ik geen telefoontjes meer heb kunnen plegen die belangrijk zijn, mijn geplande avond met lief in het water viel, ik in een dikke hersenmist ben beland (hersenmist), uiteraard geen nachtrust heb gehad en dus vandaag opgebrand ben. “Maar je typt nu toch een blog?” “Ja, daar doe ik al ruim twee uur over.” Hersteldagen liggen weer in het verschiet, lopende afspraken worden weer afgezegd enzovoorts enzovoorts…
Ik ben kwetsbaar. En oh wat is dat moeilijk om te voelen.
